ਮੈਂ ਸੁਣਿਆਂ ਸੀ,
ਖੂਨ ਦਾ ਰੰਗ ਲਾਲ ਹੁੰਦਾ ਏ।
ਡਾਕਟਰ ਕਹਿਦੇ ਨੇ ਕੇ,
ਆਰ.ਬੀ.ਸੀ. ਸੈਲ ਖੂਨ ਨੂੰ ਚਿੱਟਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦੇ।
ਪਰ,
ਪਰ,
ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ ਕਦੋਂ, 
ਸਾਰੇ ਆਰ.ਬੀ.ਸੀ. ਮਰ ਗਏ,
ਤੇ ਸਾਰਾ ਖੂਨ ਸਫੈਦ ਹੋ ਗਿਆ,
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਨਸਾਨ ਵੱਲੋਂ,
ਕਦੀ ਮੰਦਿਰ ਤੇ ਕਦੀ ਮਸਜਿਦ,
ਕਦੀ ਕੋਮ, ਕਦੀ ਮਜਹਬ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ,
ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਡੋਲਿਆ ਖੂਨ ਨਜਰੀਂ ਨਾ ਆਉਦਾ।
ਮੈਨੂੰ ਲਗਦੈ,
ਖੂਨ ਹੁਣ ਹੰਜੂਆਂ ਜਿਹਾ ਏ,
ਜਿਸ ਦਾ ਕੋਈ ਰੰਗ ਨਹੀਂ,
ਜਿਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਦਰਦ,
ਸਵਿਦਾਨ ਦੇ ਕੁਝ ਖਾਲੀ
ਪਏ ਪੰਨਿਆਂ ਤੇ ਨਹੀਂ ਲਿਖ ਸਕਦਾ।
ਨਈਂ ਸੱਚ,
ਸਵਿਧਾਨ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਕਾਨੂੰਨ ਤੇ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਕਰਤਵ ਲਿਖੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ,
ਉਥੇ ਕੋਈ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ,
ਕੋਈ ਭੈਣ ਆਪਣੇ ਭਰਾ,
ਕੋਈ ਪਤਨੀ ਆਪਣੇ ਪਤੀ,
ਦੀ ਲਾਸ਼ ਤੇ ਕੀਤੇ ਵਿਰਲਾਪ ਕਿਵੇਂ ਲਿਖ ਸਕਦੀ ਏ।
ਲਾਲ ਹਨੇਰੀ ਚੜੀ ਏ,
ਰੇਡੀਓ ਤੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਤਲ ਦੀ ਖ਼ਬ਼ਰ ਨਸ਼ਰ ਹੋਈ ਹੋਵੇਗੀ।
ਪਰ ਨਈਂ,
ਹੁਣ ਤਾਂ ਰੋਜ਼ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇ,
ਕਤਲ ਦੀ ਖ਼ਬ਼ਰ ਹੁੰਦੀ ਏ,
ਲਾਲ ਹਨੇਰੀ ਵੀ ਕੀ ਕਰੇ,
ਵਿਚਾਰੀ ਡਰਦੀ ਏ,
ਕੇ ਕਿਤੇ ਇਨਸਾਨਾਂ ਵਾਂਗੂ,
ਕੋਈ ਉਸ ਦਾ ਵੀ ਕਤਲ ਨਾ ਕਰ ਦੇਵੇ।
(ਫੋਟੋਆਂ ਦਿੱਲੀ ਦੰਗਿਆਂ ਦੀਆਂ ਹਨ)
