Sunday, April 19, 2009

ਚਿਰਾਗ


ਮੈ ਜਿਨ੍ਹਾ ਲਈ ਨੀਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸਾਂ,
ਉਹਨਾ ਮੇਰੇ ਪਥਰਾ ਚੁੱਕੇ ਵਹਿਣਾ ਨੁੰ ਅਪਨਾ ਲਿਆ।
ਮੈ ਜਿਨ੍ਹਾ ਲਈ ਜਜਬਾਤ ਬਣਿਆਂ ਸਾਂ,
ਉਹਨਾ ਮੈਨੂੰ ਓਪਰਾ ਜਿਹਾ ਖਿਆਲ ਸਮਝ ਲਿਆ।
ਮੈ ਜਿਨ੍ਹਾ ਲਈ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸਾਂ,
ਉਹਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੋ-ਚਿਤੀ ਵਿਚ ਗਵਾ ਲਿਆ।
ਤੇ ਮੈ,
ਜਿਨ੍ਹਾ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਬਣ ਸਕਿਆ,
ਉਹਨਾ ਦੇ ਦਿਲ ਦਰਗਾਹ ਅੰਦਰ,
ਇਕ ਚਿਰਾਗ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਲਦਾ ਏ।

ਕਿਨਾ ਅਜੀਬ ਲਗਦਾ ਏ,
ਕਿਸੇ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਬਣ ਜਾਂਣਾਂ ਤੇ,
ਇਕੱਲੇ ਰਹਿ ਜਾਣਾ,
ਕਿਸੇ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਬਣ ਸਕਣਾ ਤੇ,
ਸਜੇ ਰਹਿਣਾ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਉਸ ਦੇ ਬਗੀਚੇ ਵਿੱਚ।

ਕਾਸ਼ ! ਕੇ ਮੈ ਉਹ ਚਿਰਾਗ ਬਣ ਜਾਂਦਾ,
ਜੋ ਮੇਰੇ ਚਾਹੁਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ ਤੇ ਬਲਦੈ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਮੈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਬਣ ਸਕਿਆ।

Tuesday, June 24, 2008

ਉਂਝ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ........

ਉਂਝ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮਹਾਨ ਬੰਦਾ ਵਾਂ,
ਆਦਰਸ਼ਵਾਦੀ,
ਪਰ ਕੌਣ ਪੜ ਸਕਦੈ,
ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਪਰਤਾਂ।

ਉਂਝ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਨਿੱਤ ਨਵੇਂ ਮਖੌਟੇ ਇਸ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਸਜਾ ਲੈਂਦਾਂ
ਬਹਿਰੂਪੀਆਂ ਵਾਗ
ਪਰ ਕੌਣ ਛੁਪਾ ਸਕਦੈ,
ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਸ਼ਨਮੁੱਖ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ।

ਉਂਝ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਕ੍ਰਾਂਤੀਵਾਦੀ,
ਜੂਝਾਰੂ ਸੌਚ ਰੱਖਣ ਦੇ ਦਾਅਵੇ ਕਰਦਾਂ
ਪਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਨਿਜਾਮ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ,
ਜਾਂਮ ਵੀ ਟਕਰਾ ਲੈਂਦਾਂ।

ਉਂਝ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ,
ਗਰੀਬਾਂ ਗਲ ਪਈਆਂ,
ਲੰਗਾਰ ਹੋਈਆਂ ਕਮੀਜਾਂ ਦੇਖ ਕੇ,
ਦੁਖੀ ਹੋਣ ਦਾ ਢੌਂਗ ਰਚ ਲੈਂਦਾਂ,
ਪਰ ਵਿਹੜਾ ਸਾਂਬਰਦੀ ਕਿਸੇ ਗਰੀਬ ਕੰਜਕ ਦੇ,
ਲੰਗਾਰਾਂ ਚੋਂ ਡੁੱਲਦਾ ਹੁਸਣ ਤੱਕਣੋਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਟਲਦਾ।

ਉਂਝ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਦੁੱਖ ਦੇ ਵਕਤ,
ਅਫਸੋਸ ਦੀ ਲੋਈ ਓੜ ਕੇ,
ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਘਰੇ ਜਾ ਆਉਂਦਾਂ
ਤੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਖੋਖਲਾ ਜਿਹਾ ਹਾਸਾ ਦਬਾਈ ਪਰਤ ਆਉਂਦਾਂ।

ਬੜਾ ਕਮਜੋਰ ਹਾਂ ਮੈਂ,
ਲਾਚਾਰ,
ਡਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾਂ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਲੁਕੇ ਸੱਚ ਤੋਂ ,
ਕੌਣ ਜਾਣਦੈ,
ਮਹਾਣ ਹੋਣ ਦਾ ਭਰਮ,
ਕਦ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ.......!

Thursday, March 20, 2008

ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰੋ ਯਾਰੋ.......

ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰੋ ਯਾਰੋ.......
ਕਿ ਮੈਂ ਹਸਰਤਾਂ ਦੇ ਬਾਗੀਂ ਚੰਦਨ ਦੀ ਮਹਿਕ ਨਾ ਬਣ ਸਕਿਆ॥
ਮੈਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕਰਨਾ.....
ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਖੱਬਲ ਬਣ ਉੱਘ ਆਇਆ ।
ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਤੋਹਮਤਾਂ ਨੇ, ਬੇਪਨਾਂਹ ਗੁਨਾਂਹ......
ਫੱਟ ਤਾਂ ਇਕ ਈ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੈ...
ਆਦਮੀ ਦੇ ਮਰਨ ਲਈ.....!!!
ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰੋ ਯਾਰੋ....

ਦਰਾਂ ਚੋਂ ਮੁੜ ਗਈ ਹੋਵੇ ਜਦ ਢਲਦੀ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਲੌਅ
ਤਦ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਲਈ ਦੀਪ ਨਾ ਬਣਿਆਂ
ਕੁਹਰਾਮ ਦੀ ਰਾਤੇ....
ਤੇ ਹਨੇਰਿਆਂ ਸੰਗ ਰਲ ਗਿਆ...
ਆਪਣਾ ਆਪਾ ਲੁਕਾਉਣ ਲਈ......!!
ਦਰਪਣ ਤਾਂ ਟੁੱਟਾਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੈ...
ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਦੇ ਸੈਤਾਨ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ...
ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰੋ ਯਾਰੋ......!

ਕਿ ਜਦ ਸਮਿਆਂ ਨੇ ਮਜਲੂਮਾਂ ਖਿਲਾਫ ਫਤਵਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ
ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਏ ਮੈਂ ਮਜਲੂਮ ਨਾ ਰਿਹਾ ...
ਮੁਨਸਫਾਂ ਸੰਗ ਰਲ ਗਿਆ.....
ਤਦ ਮੈਨੂੰ ਤੜਫਨ ਵਾਲੀ ਮੋਤ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਮਿਲ ਗਈ ....
ਪਰ ਭਟਕਣ ਤਾਂ ਇਕ ਜਨਮ ਦੀ ਵੀ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੀ ਏ ॥
ਮੁਕਤੀ ਦੇ ਦਰ ਢੁੱਕਣ ਲਈ.....
ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰੋ ਯਾਰੋ.....!!

ਮੇਰੀ ਮਿੱਟੀ ਚ ਜਦ ਕੋਈ ਫੁੱਲ ਉਗੇਗਾ...
ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਏ....
ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਦੇ ਦਾਗ ਨਾ ਲੈ ਉਗੇ....
ਦੁਆ ਕਰਨਾ ਮੇਰੀ ਕਬਰ ਨਾ ਜੀਵੇ....
ਤੇ ਕੋਈ ਨਾ ਜਗਾਵੇ ਕਬਰ ਤੇ ਦੀਵੇ ....
ਜੁਗਨੂੰ ਜਦ ਦੇਖਦਾਂ ਤਾਂ ਸੋਚਦਾਂ ॥
ਰੋਸ਼ਨੀ ਤਾਂ ਜੁਗਨੂੰ ਦੀ ਵੀ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੀ ਏ....
ਜਮੀਰ ਜਿੰਦਾ ਰੱਖਣ ਲਈ....
ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰੋ ਯਾਰੋ.......
ਕਿ ਮੈਂ ਹਸਰਤਾਂ ਦੇ ਬਾਗੀਂ ਚੰਦਨ ਦੀ ਮਹਿਕ ਨਾ ਬਣ ਸਕਿਆ॥
ਮੈਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕਰਨਾ.....
ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਖੱਬਲ ਬਣ ਉੱਘ ਆਇਆ ।


ਜਦ ਤੂੰ ਮਿਲਿਆ ਸੈਂ

ਜਦ ਤੂੰ ਮਿਲਿਆ ਸੈਂ
ਸਾਇਦ ਉਹ ਬਹਾਰਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਸੀ,
ਢਲਦੇ ਸਿਆਲ ਦੀ ਕੋਸੀ ਕੋਸੀ ਧੁੱਪ 'ਚ,
ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ, ਪੱਤਝੜ ਤੋਂ 'ਚੇਤਰ' ਵੱਲ ਲੈ ਗਿਐ ਸੈਂ
ਮਖਮਲੀ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ,
ਤੇਰਾ ਜਿਕਰ ਮੇਰੇ ਸਾਹੀਂ ਸੁਗੰਧੀਆਂ ਪਿਆ ਘੋਲਦੈ ।

ਤੇ ਜਦ ਤੂੰ ਜੁਦਾ ਹੋਇਓਂ
ਤਾਂ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਕੋਮਲ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਨਾਜੁਕ ਪਕੜ 'ਚੋਂ
ਆਪਣਾ ਪੱਲੂ ਛੁਡਾ,ਮੈਨੂੰ 'ਦੋਜ਼ਖਾਂ' ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਗਿਆ ਹੋਵੇਂ ।

ਕਿੰਨਾਂ ਫਰਕ ਹੰਦੈ.....
'ਅੱਗ' ਤੇ 'ਚੇਤਰ' ਵਿੱਚ.....
ਜਿਵੇਂ ਤੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚਕਾਰ ਦੂਰੀਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਖਲਾਅ ਹੋਵੇ ।

ਤੂੰ ਹੁਣ ਨਾ ਆਵੀਂ ਅੜਿਆ.....
ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧਰਾਤਲ 'ਤੇ,
ਪਿਆਰ ਦੇ ਅੰਕੁਰ ਨਾ ਫੁੱਟਣੇ...,
ਨਾ ਹੀ ਸੰਗ ਨਾਲ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਚਿਹਰਾ ਲਾਲ ਹੁੰਦਾ ਏ ।

ਉਝ ਤਾਂ ਹੁਣ ਮੈਂ ਵੀ ਉਜਾੜ ਜਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਅੱਕ ਗਈ ਆਂ,
ਖੋਰੇ ਓ ਕਿਹੜੀ ਚੇਸਟਾ ਏ...ਜੋ ਅੱਜ ਤਾਈਂ,
ਮੇਰੀ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਔਕੜ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਏ।
ਸਾਇਦ ਇਹ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਦਾ ਇਕ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਹਿੱਸਾ ਏ ....
ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਸੀਸੇ ਚੋਂ ਪਿਆ ਦਿਸਦਾ ਏ।

ਕਿਵੇਂ ਛੁਡਾਵਾਂ ਖਹਿੜਾ,
ਤੇਰੀਆਂ ਬਿਹਬਲ ਯਾਦਾਂ ਤੋਂ
ਮਨ 'ਚ ਉਡੀਕ ਰਹਿੰਦੀ ਏ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਚੇਤਰ ਦੀ.....
ਸੋਚਦੀ ਆਂ ਮੇਰੇ ਈ ਘਰ ਬਹਾਰ ਕਿਉਂ ਨਾ ਆਉਦੀ...ਹਾਏ...!

ਕੀ ਖੱਟਿਐ ਮੈਂ,
ਕਲੀਰਿਆਂ ਦੀ ਕੈਦ ਚੋਂ ਛੁੱਟ ਕੇ,
ਵਿਛੋੜਿਆਂ ਦੀ ਕਾਲ ਕੋਠੜੀ ਚ ਆ ਬੈਠੀ ਆਂ
ਸੋਗੀ ਪੀੜਾਂ, ਮੇਰੇ ਹੱਡਾਂ ਨੂੰ ਪਈਆਂ ਖਾਂਦੀਆਂ ਨੇ...

ਜਦ ਤੂੰ ਮਿਲਿਆ ਸੈਂ ਸਾਇਦ ਉਹ ਬਹਾਰਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਸੀ,
ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਪਤਝੜ ਤੋਂ ਸਿਵਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਏ...
ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਏ .....
ਜਦ ਤੂੰ ਮਿਲਿਆ ਸੈਂ ਸਾਇਦ ਉਹ ਬਹਾਰਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਸੀ।
......ਰੋਜੀ ਸਿੰਘ.....

Saturday, January 26, 2008

ਨੇਰ੍ਹੇ ਦੀ ਔਕਾਤ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਾਵਨ ਪੰਨਿਆਂ ਤੇ ਉਹ ਬਾਤ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਪਈ
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨੀਂਦ ਵਿਹੂਣੀ ਉਹ ਰਾਤ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਪਈ

ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ ਕਦ ਸਾਨੂੰ ਉਹ ਭਰ ਕੇ ਮੁੱਠੀ ਦੇ ਗਏ
ਛੋਟੀ ਉਮਰੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦੀ ਸੋਗਾਤ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਪਈ

ਜੋ ਕੁਝ ਉਹਨਾਂ ਝੋਲੀ ਪਾਇਆ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਜਦ ਡਿੱਠਾ
ਮਜਲੂਮਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਸੀ ਜੋ ਖੈਰਾਤ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਪਈ

ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਨੇਰਾ ਪੜ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਖੌਲ ਪਏ
ਮਜਬੂਰੀ ਵੱਸ ਮੈਨੂੰ ਸੱਚੀ ਬਾਤ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਪਈ

ਮੈ ਦੱਸਿਆਂ ਇਨਸਾਨ ਹਾਂ ਮੈਂ ਫਿਰ ਵੀ ਓ ਸਮਝੇ ਈ ਨਾ
ਆਖਿਰ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਪਿਛੇ ਜਾਤ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਪਈ

ਜੋ ਅਸਾਡੇ ਸੀਨਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇ ਗਏ ਦਿਲ ਬਦਲੇ ਉਹ
ਨਾ ਚਾਹੁੰਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਸ਼ੁਕਰਾਤ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਪਈ

ਜੋ ਮੇਰੇ ਚਾਵਾਂ ਦੇ ਲਈ ਸੀ ਕਾਲੀ ਸ਼ਿਆ ਰਾਤ ਵਾਂਗ
ਹਾਏ...! ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਦੀ ਪ੍ਰਭਾਤ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਪਈ

ਬਹੁਤ ਜਦ ਕੋਹਰਾਮ ਮੱਚਿਆ ਤਾਂ ਹਨੇਰੇ ਨੱਚ ਪਏ
ਫਿਰ ਸ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਨੇਰ੍ਹੇ ਦੀ ਔਕਾਤ ਵੀ ਲਿਖਣੀ ਪਈ ।

Tuesday, November 13, 2007

ਅਲਵਿਦਾ.........!

ਉਹ ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ,
ਕਦੀ ਹਨੇਰੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ,
ਰਸ਼ਨੀ ਕੀ ਏ ਤੈਨੂੰ ਅਜੇ ਇਸਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ।
ਪਾਣੀ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ,
ਸਾਗਰ ਕਿਨਾਰੇ ਚਲ,
ਛੂਹ ਕੇ ਵੇਖ ਚੰਚਲ ਲਹਿਰਾਂ ਨੂੰ ।

ਉਹ ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ,
ਇਹ ਪੁਰਖਿਆਂ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਹੁਣ ਛੱਡ ਪਰਾਂ,
ਛੱਡ ਪਰਾਂ ਇਹ ਰੀਤਾਂ, ਇਹ ਅਡੰਬਰ,
ਇਹਨਾਂ ਵਿਚ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਉਲਝ ਅਸਤ ਜਾਵੇਗੀ,
ਚੱਲ ਕੇ ਆਜਾ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵੱਲ।

ਉਹ ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ,
ਦੁਪਿਹਰ ਵੇਲੇ ਸਿਵਿਆਂ ਵਿਚੋ ਲੰਘਣ ਦਾ ਡਰ ਤਰੇ ਮੰਨ ਦਾ ਏ,
ਇਕ ਦਿਨ ਤੂੰ ਵੀ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਏਥੇ ਆਉਣਾਂ ਏ,
ਤੇਰੀ ਵੀ ਥਾਂ ਏ ਇਥੇ,
ਆਪਣਾ ਹੱਕ ਸਾਂਭਣ ਦੀ ਜਾਚ ਸਿੱਖ,
ਜਾਚ ਸਿੱਖ ਜਿਉਣ ਦੀ।

ਜਦ ਕਦੇ ਮੈਂ ਘੌਰ ਉਦਾਸੀ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦਾ,
ਤਾਂ ਉਹ ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ,
ਨਿਕਲ ਆ ਇਹਨਾ ਹਨੇਰੇ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿਚੋ,
ਆ ਫੜ ਲੈ ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ, ਬਣਾ ਲੈ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ,
ਵਾਦਿਆਂ ਦੇ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਤੇ ਕੌਲ ਕਦੇ ਤ਼ੁਰ ਕੇ ਨਿਭਣ ਨਹੀਂ ਆਏ,
ਜੀਵਨ ਇਕ ਸਤਰੰਗੀ ਪੀਂਘ ਏ,
ਚੁਣ ਲੈ ਰੰਗ ਇਸਦੇ।

ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਜਾਗ ਪਿਆ,
ਤੋੜ ਦਿਤੇ ਮੈਂ ਰੀਵਾਜ, ਸਾੜ ਦਿਤੀਆਂ ਰਸਮਾਂ,ਰੀਤਾਂ,
ਵਿਸਰ ਗਿਆ ਪੁਰਖਿਆਂ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ।

ਤੇ ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਉਹ ਆਈ,
ਉਹ ਜੋ ਅਕਸਰ ਮੈਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ,
ਬਣਾ ਲੈ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ, ਬੜ ਲੈ ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ।
ਪਰ ਅੱਜ ਉਹ ਕੁਝ ਹੋਰ ਆਖ ਗਈ,
ਸਿਰਜ ਗਈ ਕੁਝ ਨਵੀਆਂ ਰੀਤਾਂ,
ਰਚਾ ਗਈ ਇਕ ਨਵਾਂ ਅਡੰਬਰ,

ਉਸਦੇ ਬੋਲ ਅੱਜ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾ ਚ ਗੁੰਜਦੇ ਨੇ,
ਅੜਿਆ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ,
ਸਮਾਜ ਮੈਨੂੰ ਤ਼ੇਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦੇਵੇਗਾ,
ਅੱਛਾ ਮੈਂ ਚਲਦੀ ਆਂ,
ਅਲਵਿਦਾ.........!

(ਰੋਜ਼ੀ ਸਿੰਘ)

Tuesday, October 30, 2007

ਇਸ ਰਾਤ ਮੇਰੀ ਦਾ ਸਵੇਰਾ ਨਹੀ ਹੈ



ਨ ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਚੂੰ ਚੂੰ ਨ ਕਿਰਨਾ ਦਾ ਚਾਨਣ
ਇਸ ਰਾਤ ਮੇਰੀ ਦਾ ਸਵੇਰਾ ਨਹੀ ਹੈ,
ਇਹ ਖਾਬਾਂ ਦੀ ਛਤਰੀ ਏ ਘਰ ਜੇ ਹੈ ਮੇਰਾ
ਇਸ ਘਰ ਦੀ ਨ ਛੱਤ ਕੋਈ ਬਨੇਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਇਹ ਅੰਨ੍ਹੀ ਜੋ ਭਟਕਣ, ਏ ਘੋਰ ਉਦਾਸੀ
ਏ ਨ੍ਹੇਰੇ ਦੀ ਵਲਗਣ ਚ ਹੁੰਦੀ ਜੋ ਕੰਪਨ
ਇਹ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਬਿਹਬਲ ਜੋ ਕੰਪਨ ਹੈ ਯਾਰੋ
ਕੋਈ ਇਸ ਦੇ ਲਈ ਵੀ ਬਸੇਰਾ ਨਹੀ ਹੈ।
ਨਾ ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਚੁੰ ਚੂੰ.......

ਇਹਨਾ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਮੈਰੇ ਚ ਭਖੜੇ ਦੇ ਕੰਡੇ
ਏ ਲਫ਼ਜਾਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਚ ਚੁੱਬਦੇ ਰਹੇ ਨੇ
ਇਹ ਕੰਡੇ ਵੀ ਥੋਹੜੇ ਚਿਰ ਦੇ ਨੇ ਸਾਥੀ
ਸਾਥ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਲਮੇਰਾ ਨਹੀ ਹੈ
ਨਾ ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਚੂੰ ਚੂੰ..........

ਜਾਗ ਪੈਂਦੀ ਏ ਜਦ ਵੀ ਸਿਆਲਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤੇ
ਇਹ ਤੜਪ ਚੋ ਸੀਨੇ ਚ ਦਫਨ ਪਈ ਏ
ਕੋਈ ਇਸ ਦੇ ਲਈ ਕਿਉ ਖੋਲੇਗਾ ਬੂਹਾ
ਇਸ ਬਸਤੀ ਚ ਕੋਈ ਵੀ ਮੇਰਾ ਨਹੀ ਹੈ
ਨਾ ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਚੂੰ ਚੂੰ ........

ਇਹ ਦੂਰ ਜੋ ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਕਿਰਨ ਹੈ,
ਏ ਕਿਰਨ ਨਹੀ ਮਾਇਆਵੀ ਹਿਰਨ ਹੈ,
ਡਰਾਉਣਗੇ ਤੈਨੂੰ ਹਨੇਰਾ ਤੇ ਝੱਖੜ
ਇਹ ਘਰੋਂ ਟੁਰਨ ਦਾ ਵੇਲਾ ਨਹੀ ਹੈ।

ਨ ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਚੂੰ ਚੂੰ ਨ ਕਿਰਨਾ ਦਾ ਚਾਨਣ
ਇਸ ਰਾਤ ਮੇਰੀ ਦਾ ਸਵੇਰਾ ਨਹੀ ਹੈ,
ਇਹ ਖਾਬਾਂ ਦੀ ਛਤਰੀ ਏ ਘਰ ਜੇ ਹੈ ਮੇਰਾ
ਇਸ ਘਰ ਦੀ ਨ ਛੱਤ ਕੋਈ ਬਨੇਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
~~~~ਰੋਜ਼ੀ ਸਿੰਘ~~~~~


Wednesday, October 3, 2007

ਗ਼ਜ਼ਲ

ਜਾ ਮੁੜ ਜਾ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਦੇਣਗੇ ਲੋਕੀ ਤਾਹਨਾ
ਹੁਣ ਤੱਕ ਸਾਰੇ ਭੁੱਲ ਗਏ ਹੋਣੇ ਤੇਰਾ ਜੋ ਅਫਸਾਨਾ ।

ਮਰ ਰਹੀਆਂ ਤਰਕਾਲਾਂ ਦੀ ਝੋਲੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦੇਵੀਂ
ਕੋਸੋ ਕੋਸੇ ਹੁੰਝੁਆਂ ਦਾ ਤੂੰ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖ ਨਜਰਾਨਾ।




ਕਈਂ ਵਾਰੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਹੰਝੁ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੇ
ਜਦ ਕਦੀ ਆਪਣਾ ਲਗਦਾ ਏ ਦਿਲ ਨੂੰ ਦਰਦ ਬੇਗਾਨਾ

ਸ਼ਾਂਮ ਪਈ ਨੂੰ ਫਿਰ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਦੱਸਣਾਂ ਪੈਣੈ ਤੈਨੂੰ
ਹੰਝੂਆਂ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਲੱਭ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਬਹਾਨਾ

ਜਦ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸੀ ਸਾਂਝੀਆਂ ਪੀੜਾਂ,ਸਾਂਝੇ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਹਾਸੇ
ਲੰਘ ਗਏ ਉਹ ਸਮੇ ਪੁਰਾਣੇ ਆ ਗਿਆ ਹੋਰ ਜਮਾਨਾ

ਦੁੱਖ ਨਾ ਕਰ ਜੇ ਭੀੜ ਪਈ ਤੇ ਛੱਡ ਗਏ ਨੇ ਤੈਨੂੰ
ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਗਿਐ ਪਰਖਿਆ ਯਾਰਾਂ ਦਾ ਯਾਰਾਨਾ

ਹਾਦਸੇ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਕੋਈ ਡਰਦਾ ਹੀ ਨਾ ਖੜਦਾ
ਤੜਪ ਤੜਪ ਕੇ ਅਕਸਰ ਯਾਰੋ ਟੁਰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਜਾਨਾ

~~~ਰੋਜ਼ੀ ਸਿੰਘ~~~~~